Hoogvlietse Zeskampers trainen voor hun vijfde sportieve stepstunt door Nederland

Karavaan van Rolling On Wheels door Hoogvliet en Spijkenisse naar Maasdijk

Door Ada van Noordwijk

Journalist en boekenschrijver Rein Wolters heeft met Hoogvliet al vijftig jaar een speciale band. De oorsprong ligt in 1959 toen hij als spijbelende tiener in de satellietwijk van Rotterdam bankethandelaar Jan Witholt van de Rose Spoorstraat hielp met het deur aan deur verkopen van koekjes. In 1972 (intussen getrouwd en drie kinderen) verhuisde hij van de (daarna afgebroken) Rosestraat in Feijenoord naar een maisonnetteflat (intussen ook afgebroken) in de Saffraanstraat 69 in de Westpunt van Hoogvliet. Met plezier was hij er werkzaam als journalist voor Het Vrije Volk en vanaf 1991 voor fusiekrant Rotterdams Dagblad. Zijn inzet voor Hoogvliet kreeg in 1989 een bekroning met de titel ‘Hoogvlieter van het Jaar’.

Een extra dikke band heeft de tegenwoordig in Pernis wonende Rein Wolters met ‘de Zeskamp’, zoals zijn verzamelnaam luidt voor alle activiteiten van een van oorsprong sportieve groep Hoogvlieters. In de jaren zeventig werd Hoogvliet fanatiek deelnemer van de Zeskampcompetitie van de NCRV op televisie. Enthousiast reisden meer dan vijfhonderd supporters op 15 december 1973 met acht touringcars en eigen auto’s naar de Martinihal in Groningen voor deelname van Hoogvliet aan de eerste officiële Zeskamp. Uiteraard met als bagage spandoeken, toeters en bellen. Terwijl in de hal almaar meer wedstrijdsfeer werd opgebouwd, zat vrijwel elke Hoogvlieter thuis aan de buis gekluisterd en wachtte in spanning de verrichtingen van de ploeg af. Ook burgemeester Nico Hesseler van het naburige dorp Poortugaal (op 1 januari 1985 volgde een fusie met Rhoon tot de nieuwe gemeente Albrandswaard) stak de Hoogvlietse zeskampers een (financieel) hart onder de riem.

De aflevering werd overigens een debacle, maar daar kwam op 12 januari 1974 voor duizenden supporters in Ahoy een geweldig sterke revanche op. Hoogvliet stond als sportieve natie ineens hoog op de Zeskampladder met daarna spectaculaire door duizenden aanschouwde zeskampwedstrijden in de winkelcentra Wilhelm Tellplaats en Binnenban. Hoogvliet was ineens niet meer die buurt onder de rook van Shell en Pernis waar het volgens de buitenwacht altijd stonk naar rotte eieren.

De ploeg werd ook internationaal en daar kreeg Rein als journalist mee te maken. Hij moest bijvoorbeeld mee naar Reading bij Londen voor het verslaan van een aflevering van ‘Spel zonder Grenzen.’ Dit door de overtocht ‘orkaanachtige’ avontuur van de zeskampers heeft hij beschreven in zijn eerdere boeken over Hoogvliet. Uiteraard ook het moment toen in 1982 de Zeskampers zich aan het steppen waagden. Ze stepten de HoPaRun (Hoogvliet-Parijs) tien jaar eerder dan dat in Parijs het eerste startschot klonk voor de lopers van de RoPaRun naar Rotterdam.

Op twee speciaal geconstrueerde driepersoonssteps legden de 23 mannen en vrouwen (Louise Dikmans, Marja Doorn­kamp, Ans van Veen, Marja Kapogiannis, Yvonne Heinrici, Jolanda van der Hor, Gerda Roos, Nelly van Rijn, Ron Arnold (tevens kok), Paul den Broeder, Leo Cullens, de broers Rinie en Joop van der Hor, Hans Bogdan, Tjarco Koedood, de chauffeurs Karel Reijniers, Huib Klop en Ruud de Rijke, Nannie Lang­broek (huishoudelijke dienst), Marjolijn Smit (masseuse), dokters­assistente Luciënne de Vrijer en Ellie (keukenhulp) en Rein (journalist) Wolters in acht dagen de afstand van ruim vijfhonderd kilometer tussen Hoogvliet en Parijs af. Het was een ware triomftocht van internationale allure met twee dagen later op zondag 12 september een glorieuze intocht door Hoogvliet tot besluit. Elke dag schreef hij in Het Vrije Volk over het verloop onderweg en naar benen happende boerderijhonden.

Vijf jaar later deden de Zeskampers op 16, 17, en 18 oktober 1987 nogmaals Parijs aan. Niet per step, maar met een luxe touringcar, compleet met bar. De twee steps gingen natuurlijk mee in de buik van het voertuig. In Parijs werd vanzelfsprekend, om het nog een keer te proeven, gestept. Na afloop klonk: ‘We moeten knap gek zijn geweest.’

De steppers hadden niettemin de sportieve smaak te pakken en sloegen de vleugels uit. Ze stepten door Engeland (1999), naar New York (2002) en maakten ook een toer van 1106 kilometer door Nederland in 2005. Op deze ritten zamelden ze onderweg geld in voor goede doelen. Meer dan een kwart miljoen euro ging naar diverse fondsen. Sinds hun tocht naar de andere kant van de Grote Oceaan overheerst de naam ‘New York steppers’ en daarmee gaat het team sindsdien door het leven.

Sinds februari zijn de New York steppers (onder wie een aantal van het eerste Zeskampuur, nu vijftigers en zelfs zestigers) weer in training op hun vertrouwde en gereviseerde steps, nu voor een vijfde sportieve stunt voor de jubilerende Stichting On Wheels uit Maasdijk, die 12,5 jaar bestaat. Deze organisatie zet zich in om kinderen die lijden aan de (spier)ziekte van Duchenne, samen met het hele gezin van een onbekommerde vakantie te laten genieten. De steppers begeleiden veertien rolstoelers van 11 tot en met 19 juni op hun estafetterit Rolling On Wheels over ruim 350 kilometer tussen het Abe Lenstrastadion in Heerenveen (vertrekpunt) en Maasdijk (eindpunt). De steppers zorgen onder meer voor wegafzettingen, zodat de deelnemende rolstoelers en volgers een veilige doorgang krijgen. Natuurlijk doet de groep van ongeveer honderd mensen en hun campers op hun route ook Hoogvliet en Spijkenisse aan. Onderweg zamelen de steppers geld in voor een nieuwe rolstoelbus, want in de huidige zit door het veelvuldige gebruik de sleet.

Ook dit keer gaat Rein Wolters mee. Nu onder meer voor verzamelen van gegevens voor het laatste hoofdstuk van zijn boek over het ruim 35-jarige Hoogvlietse zeskampfenomeen. In het najaar verschijnt het, uiteraard voorzien van bijzondere foto’s. Giften voor de nieuwe rolstoelbus zijn welkom op rek. nr. 51.51.88.646 van Stichting Sportzeskamp Hoogvliet o.v.v. steppen 2010. Zie ook www.stichtingonwheels.nl

Bew.J.K.