Zijn we echt zo diep gezonken?
Een spontane column van Jan
Ik ben van na de oorlog, gelukkig kan ik dat zijn omdat er mensen waren die het
mogelijk maakten dat er na de oorlog nog mensen bestonden…
Ik heb heel mijn leven een grote betrokkenheid gehad met die ‘beroemde’ wereldoorlog 40-45. Er werd in mijn jonge jaren veel over verteld, terecht want het had voor velen, die net even wat ouder waren dan ik, het leven behoorlijk veranderd.
Ja, ik behoor nog tot die mensen die het maar niet kunnen laten om elk jaar stil te staan bij wat is geweest, ik respecteer die twee minuten stilte en ik volg vol emotie de herdenkingen. Ik heb groot respect voor hen die hun leven gaven om andere levens te redden, iets wat in deze tijd bijna als bezopen wordt gezien, want wie komt nog voor wie op?
Samen de doden herdenken, in het gehucht, in het dijkdorpje, in het grote dorp, de stad en zelfs nog groter, hoe kun je meer je waardering tonen jegens de mensen die voor onze vrede het leven lieten?
Ik kots op mensen zoals die idioot die tijdens de twee minuten respectvolle stilte zo nodig voor tumult moest zorgen daar in Amsterdam, waar bij het Vredespaleis de jaarlijkse herdenking plaatsvond. Ik respecteer Beatrix om haar moed, haar kracht om terug te gaan het plein op, om door te gaan met wat ze wilde doen, ik zie dat een president niet zo snel doen, die kruipt liever weg in de veiligheid van een gepantserd voertuig met 100 beveiligers.
Als ik per jaar meer dan vijf uren televisie
kijk mag dat heel uitzonderlijk genoemd worden, ik heb het wel gehad met dat
medium. Ik heb dit jaar samen met mijn vrouw er voor gekozen om op 4 mei eens de
films te gaan bekijken die gingen over die verschrikkelijke Tweede Wereldoorlog.
Ik ben geschrokken van hoe ver de wereld is gezonken, hoever de samenleving zich
heeft laten inpakken door een andere vijand. Wij hebben ‘De ondergang’ van het
derde rijk bekeken en Schindlers list, waarvan de laatste pas om 03.15 was
afgelopen.
Hoewel het verre familie van me is kan ik er niet mee leven dat je tijdens het
filmisch beleven van een zwaar emotioneel moment, in de catacomben van het nest
van Hitler, ineens geconfronteerd word met bakmeel van een bekend merk.
Ook kan ik er niet mee leven dat het ene moment er Joden voor de lol worden
neergeschoten, het volgende moment ineens een voetbal over het scherm suist die
aangeeft dat het zoveelste voetbalspelletje binnenkort op tv komt. Ik begrijp
dondersgoed dat commerciële tv zenders hun geld moeten verdienen, maar reclame
tussen beelden die aangeven hoe rot de wereld was, is wat mij betreft
vergelijkbaar met het onderbreken van een voetbalwedstrijd om de graszaadfabriek
vijf minuten het veld op te sturen om uit te leggen waarom hun gras groener is
dan dat van tien velden verderop.
Ik schaam me voor de huidige media, ik heb zelf veel te maken gehad met radio en
andere mediamiddelen, ik begrijp niet dat programmamakers, ik was er zelf ooit
een, zo diep zijn gezonken dat het respect voor de mens het moet afleggen tegen
de centen.
Nee, het gaat niet goed met de wereld, vrede is er slechts plaatselijk, de haat
en boosheid in de mens regeren de wereld, dat is triest, zeker omdat zo enorm
veel mensen hun leven offerden voor onze vrede. Mijn opa zei me ooit eens dat de
mensen nog maar eens een oorlog moeten meemaken, dan zullen ze de wereld anders
gaan zien, misschien had hij wel gelijk…
Jan Koopmans
