Je hebt altijd je werk goed gedaan, je bazen waren tevreden, jij ook want je deed iets waar je heel je ziel en zaligheid in wierp. Je deed zelfs vaak meer dan de baas van je verwachtte en was nooit te beroerd om werk van een ander even over te nemen. Ineens krijg je met een klant te maken die je het leven moeilijk maakt, een klant die niet handelt zoals het hoort. Daar kun jij niet echt veel aan doen maar je krijgt er wel problemen door omdat je baas nu eenmaal wil dat iedereen tevreden is. Dan blijkt die baas ineens te vergeten hoe belangrijk je was en hoeveel je voor de zaak heb betekend. Je wordt afgerekend op één fout die je niet eens zelf écht hebt gemaakt.
Dit overkomt Arnold van der Heijde, de man die steeds Hoogvliet als zijn troetelkind zag, de man die ons durp fleur en muziek gaf, de man die zijn nek uitstak voor belangrijke maar ook leuke dingen op het gebied van kunst en cultuur. DSG, een organisatie die stijf staat van de subsidie en goedwillende vrijwilligers bleek er een zooitje van te maken. Een ongeregelde directie zorgde voor het wankelen van een belangrijke club die met de door Arnold aanbevolen subsidies er een potje van maakte.
Politiek is hij verantwoordelijk, het is zijn portefeuille, maar is dat eigenlijk wel echt zo? Waar is de homogeniteit van het Hoogvliets bestuur, waar is de gedachte 'wij gaan voor een mooi Hoogvliet?' Arnold is al een behoorlijk poosje ziek, niet een griepje, hij is gewoon flink ziek. Tijdens zijn ziekte speelde deze 'DSG affaire' gewoon door, zonder Arnold, maar ook zonder anderen die misschien wel hadden kunnen ingrijpen. Arnold kon met zijn bomvolle portefeuille en zijn ziek zijn niet echt meer ingrijpen, maar ik vraag me af waarom anderen dat dan niet deden, hadden ze geen tijd, of was het misschien voor hen toch te moeilijk?
We hebben best een goed bestuur hier in ons Hoogvliet, een sterke groep mensen en een dagelijksbestuur wat weet hoe het werkt, waarom kon dit dan gebeuren en nog meer; waarom laat men een bestuurder die duizenden keren juist heeft beslist nu vallen omdat hij één fout maakt? Ik ken mensen, voornamelijk in de 'grote' politiek, die enorme fouten maakten die ons allen diep troffen en nog zullen treffen, die gewoon verder regeren alsof er niks is gebeurt.
Ik heb met verbazing het hele gebeuren gevolgd, hoe kan men zo'n aanval plegen op een man die we jarenlang enorm hard nodig hadden en waar we ook nog eens op gestemd hebben, want anders had hij daar niet gezeten.
Toen ik het las kreeg ik een rot gevoel, zoiets als een lamme vogel neerschieten of iemand met een gispbeen het goede onderuittrappen. Ik kan me niet voorstellen dat men Arnold zo hard bejegend dat er al woorden als 'motie van wantrouwen' zijn gevallen, dat kan toch niet in ons homogene Hoogvliet?

Nee, ik ben ondanks mijn christelijke achtergronden geen CDA stemmer geweest, maar ach wat maakt een partij nu uit als je gewoon voor je taken staat.
Ik heb wat Arnold nu overkomt ook zelf meegemaakt. Ik werd op de school waar ik destijds werkte de hemel in geprezen, dat lukte ze bijna want ik kreeg een hartaanval en kon daarna niet meer werken. Ik hoefde ook niet meer want na mijn herstel was ik een te groot risico en kon ophoepelen, daar ga je dan met al je inspanningen die je voor ze deed, je bent uitgerangeerd als je mank loopt, of minder aan kan dan dat je altijd hebt gedaan.
Nogmaals, ik geloof niet dat dit allemaal echt is, ik geloof dat ik het verkeert zie en hoop dat men allemaal gaat inzien dat niet Arnold alleen DSG de kans gaf zich zo te ontwikkelen als nu is gebeurt, daar stonden 'wij' allemaal bij en naar te kijken! Natuurlijk hij mag er op worden aangesproken zodra hij weer is genezen, maar afbranden lijkt me wat anders dan een tik op de vingers, en meer verdiend deze man zeker niet.

Jan Koopmans
----------

Helemaal niets

Wat was het weer Spartaans heet vorige week, niks voor zo'n polderjongen zoals ik. Het was dus ook niet zo'n gek idee om tussen de drukke werkzaamheden door maar eens spontaan de koelte van het water op te zoeken. Mijn eega, u kent ze inmiddels vast wel, en ik togen met ons Opeltje naar de Brielse Maas. Een flinke file maakte de roep om koelte nog groter en dus waren we blij dat we eindelijk op ons eigen stekkie aankwamen. We gaan altijd naar dat deel waar nooit iemand over praat en natuurlijk ook niet heen gaat, het 'niets om het lijf' gedeelte. Dat doen we al ons hele leven en we willen niet anders, gewoon zoals de schepper het bedoeld heeft, puur natuur. En dat kleren de man maken kun je ook wel vergeten want ik werd daar door talrijke andere Hoogvlieters meteen herkent! Maar goed, dat zijn onbelangrijke details. We hebben heerlijk in het best schone water gezwommen, de temperatuur kwam niet in de gevarenzone zodat ik mijn normale proporties behield. Maar ja, ik heb een GSM op zak, dus op een gegeven moment werd de rust verstoort door de bevallingskrampen van onze dochter. Juist waren we een beetje aan het bijkomen van het vorige kleinkind dat ter wereld kwam en ja hoor daar meldde de volgende zich alweer. Dat werd dus parasols ontwortelen, stoelen inklappen en niet te vergeten in de kleren schieten geblazen. Even alles goed controleren, eventueel afval opruimen en wegwezen. Dat afval opruimen is eigenlijk wel vermeldenswaardig want nergens, maar dan ook echt nergens, kom je schonere stranden en verblijfplaatsen tegen dan bij de naturisten.
Wij in de auto op weg naar huis, want daar wilden we de barensweeën afwachten die ons regelmatig werden doorgebeld. Maar deze dochter staat er om bekend alles wat op het gemak te doen dus moesten we nog tot ver in de nacht wachten eerdat we te horen kregen dat kleinkind vijf, vier dagen over tijd, was geboren. Een acht ponder, dus beslist geen ukkie maar toch nog wel klein genoeg om onze harten te stelen. Voor ons wel even wennen allemaal want binnen drie weken zomaar twee kleinkids erbij gaat niet in je kouwe kleren zitten. Maar leuk is het wel, hoewel de maand juli voortaan voor ons een dure maand zal zijn, want we hadden dan al een paar verjaardagen, daar komen er nu dus nog twee bij, daar gaan mijn eurotjes weer!
Maar ja, na vermaak komt weer de noeste arbeid dus moest ik alras weer achter de pc plaatsnemen, bij een temperatuur van dertig graden, om mijn wekelijkse lettertjes rond te strooien in deze krant. En dat viel dit keer niet eens mee want overal zie je komkommers en niets anders, zouden ze het daarom komkommertijd noemen? Maar gelukkig zijn we creatief genoeg om u toch blij te maken met de krant, want uiteindelijk heeft u dat verdient, ja toch? Dus hebben we ons deze week extra ingespannen om wat diepte interviews van de staat te plukken, we hebben onze fotograaf wat leuke plaatjes laten schieten en ik heb uren op mijn duim zitten zuigen. Er waren genoeg dingen om je over op te winden, maar ja, ik moet natuurlijk objectief blijven dus liet ik het er maar bij. Ik had het, alweer, kunnen hebben over al die drempels in de straten, maar ach wat heeft het voor nut? Het enige wat je nu zeker weet is dat er geen bus komt in straten waar ze liggen. Verder is het gewoon te warm om je druk te maken, het liefst nam ik ook een paar weken vakantie, maar ja………ik kan u niet missen he. Wel leuk was het dat ik vorige week Donnie van het OOG weer eens tegenkwam, een leuk weerzien met de vrouw waarmee ik ooit samen het boek Verrassend anders maakte, ze was verrassend anders, gewoon nog steeds net zo anders als toen. Zelf voel ik me nu ook totaal anders, ik voel me een opa van 5 kleinkids maar dan wel een opa die met oma zo graag nog heel erg veel wil doen dat niet past bij 'ouwe' mensen.

Jan Koopmans

Coupeuse en passie

Mocht u geheel ongedwongen door onze mooie woonplaats lopen en ineens worden aangevallen door een dame met duimstok of 'centimeter' dan hoeft u niet te schrikken, het is mijn vrouw maar.
Mijn eega heeft namelijk tegenwoordig een zogenaamde lockmachine, dat is een naaimachine maar dan anders. Ik heb ruimte in mijn kantoortje vrij moeten maken omdat ze het zo gezellig vind bij mij te gaan zitten naaien. En dus staan er nu naai- en lockmachines te draaien terwijl ik probeer geconcentreerd een epistel te schrijven. Of het nu aan de meetlinten of aan het inschattingsvermogen van mijn eega ligt of dat stoffen soms snel kunnen krimpen weet ik niet, maar hier en daar gaat er wel eens wat mis in de maatvoering. Zo moest vorige week een van onze kleinkinderen een voor haar gefabriceerde broek aan, koste wat het koste! Het deerntje keek me hulpeloos aan toen bleek dat haar toch nog platte kontje maar niet wilde verdwijnen in het kleinood. Een bloesje voor een wat oudere dame bleek onmogelijk haar vestibule te kunnen verbergen, maar niks mee te maken, het moest er allemaal in worden gepropt! Zelf ben ik ook slachtoffer geworden van haar 'zelf maak ijver'. Ze had een broek voor me gebouwd van een vaag stofje. Toen ik hem eenmaal aan had kon ik net als Gerard Joling een kaartje naar de tropen kopen, sjonge wat was dat spannend. Kilometers garen en stof kost ons deze nieuwe machine, alles wil ze maken. Voor haar zelf heeft ze al wat vrolijke kledingstukken vervaardigd die het leven weer wat vrolijker maken, gelukkig maar. Kinderen, kleinkinderen, oma's, kennissen, buren, iedereen moet er aan geloven en loopt straks in een 'Jo Creatie'.
Als ze met haar meetlint in de woonkamer komt dan verdwijnen onze honden jankend met de staart tussen de benen naar de tuin alwaar ze zich verschansen achter de rododendron, doodsbang omdat ze vrezen dat ze een truitje aan moeten.
Maar lang niet alles is kommer en kwel hoor, er komen ook mooie dingen uit haar hand. Ze doet het dan ook al jaren en niet zonder succes, al heeft ze nooit een eigen kledinglijn op kunnen zetten. Ze loopt alle markten in de regio af om goedkoop draad en stofjes te kunnen inkopen. Er zijn al marktkooplui die extra veel inslaan om aan haar wensen tegemoet te kunnen komen. De plaatselijke garens, stof en naaimachine leverancier gaat zijn openingstijden verruimen nu mijn eega op de gekste momenten naalden of draadjes nodig kan hebben. Maar ik leer er wel mee leven hoor, ik hou me wel bij mijn 'hobby', een beetje lettertjes uitzoeken op mijn toetsenbord. En zo heeft iedereen wel wat waar hij graag mee bezig is. De een verzameld lepeltjes, de ander postzegels of sigarenbandjes. Ook zijn er mensen die sport als hobby hebben, die rennen zich ongans op een loopband of in een tredmolen, moeten zij weten he? Vroeger ging ik vaak vissen, maar daar heb ik geen tijd meer voor, trouwens waarom zou je nog zelf vissen, je kunt ze voor een prikkie gewoon kopen bij de plaatselijke visboer, ja toch? Ik heb nog steeds mijn elektrische trein, netjes in een doos, maar alleen het opzetten van dit alles kost nog meer tijd dan een treinrit tussen Rotterdam en Utrecht, en zoveel dagen de tijd heb ik nou ook weer niet.
Nee ik hou me maar bij het schrijven en mijn Jootje bij haar draadjes en garens, hoewel ze tegenwoordig ook een aardig stukje meeschrijft in deze krant. Zolang ik maar niet achter haar naaimachine hoef te zitten mag ze van mij haar gang gaan, zo is ze van de straat en ze is er gelukkig mee, zij wel…….

Jan Koopmans

Veiligheidsindex

Het leuke van schrijven op deze plaats, in uw en mijn lijfblad, is dat ik de ene keer humor kan zaaien en de andere keer ongezouten mijn mening ergens over kan spuien.
Deze keer is het toch wel mijn mening hoor, want ik loop er al even mee rond. Het bezoek van Ivo Opstelten, die ik overigens best een aardige vent vind, is de aanleiding voor mijn 'bijna boosheid'. Hij kwam met veiligheidscijfers, dat naar aanleiding van de opgezette veiligheidsindex, alleen het woord al! Marginale verschillen waar we dan iets van moeten vinden. Een vooruitgang enerzijds in de veiligheid van een paar tienden en een achteruitgang van een paar tienden meer zou betekenen dat het veiliger is geworden hier in ons durp. Ik krijg de indruk dat men al spreekt van succes als het iets minder ernstig is met de veiligheid in Hoogvliet. Ik ben van mening dat het pas veilig is als dat ook gewoon zo is en niet omdat een paar raadselachtige cijfers dat aangeven. Heel lang geleden hebben Ivo's voorgangers alle kleine, gezellige en rustige plaatsjes rondom Rotterdam opgeslokt, van Delfshaven tot Overschie en van Kralingen tot Hoogvliet en Pernis. Ze beloofden hen welvaart en het meeprofiteren van een grote stad. De werkelijkheid is dat we mee mochten profiteren van alle ellende, de criminaliteit, de hogere ;lasten en noem maar op. En als nu deze dorpen, die men deelgemeentes noemt, iets willen dan zijn ze maar lastig. Hoogvliet is de laatste jaren uit het verdomhoekje gekropen, door inzicht van de bestuurders en natuurlijk door de inwoners zelf. Een redelijk politieapparaat dat hun pappenheimers kende zorgde voor betrekkelijke stabiliteit in onze mooie 'stad'. Maar ook daar kwam een eind aan want we moesten onze goed geïnformeerde agenten gaan delen met Rotterdam. Nu zoeken onze jongens zich de blaren in Rotterdam en de Rotterdamse agenten kunnen hier in ons Hoogvliet de Aveling maar niet vinden. 17 minuten lag er laatst een mevrouw in de Boomgaardhoek te wachten op hulp. Dat kwam omdat een Rotterdams agententeam met de kaart op schoot en een kapot navigatiesysteem ergens was verdwaald in de Doggersbank, hoe ironisch. Nee ik verwijt die agenten niks, ik zou ook verdwalen in Maastricht. Want dat is steeds het trieste, de agent wordt er op aan gekeken maar de werkelijke fout zit niet bij hen. Nee Hoogvliet is er nog lang niet, dat vond ook Opstelten wel, maar Hoogvliet komt er nooit als er niet eens gewoon naar het volk wordt geluisterd, want die zien het echt scherper dan een paar rekenmeesters die afgaan op niet gedane aangiften. De slimme observant ziet dagelijks incidenten plaats vinden in Hoogvliet, je leest er zelden wat van terug. Zou dat die openheid zijn waarmee Ivo hoge ogen wilde gaan werpen? Dat 'gemiezemeut' met cijfers die een paar tienden hoger of lager zijn doet niemand wat omdat de betrouwbaarheid niet echt controleerbaar is. Veel mensen doen van veel dingen al geen aangifte meer, het kost meer moeite dan het resultaat oplevert, dus Ivo dan kloppen je cijfers al niet meer want er gebeurt gewoon meer dan je weet. Nee ik heb geen hekel aan de burgermeester en al helemaal niet aan de bestuurders van Hoogvliet die (alweer) naar de pijpen van een grote stad moeten dansen. Zelden zie je van mij een uitval zoals deze, maar als het moet dan moet het ook. Ik begrijp best dat het besturen van zo'n immens groot gebied moeilijk is, maar hebben wij daar om gevraagd? Geef 'ons' maar weer aan 'ons' terug, maak van Hoogvliet een zelfstandig dorp en wij bouwen wel een veldwachterwoning met een agent er in die weet hoe het werkt. En o, ja Ivo, ik kan het best hebben dat je na afloop van het gesprek met wat Hoogvlieters bent gaan eten, maar waarom niet in Hoogvliet zelf? Is er mogelijk geen goeie tent hier te vinden? Of is het toch niet veilig genoeg voor een burgemeester in Hoogvliet?

Jan Koopmans

Hoogvlietse kasseien

Ik vraag me al jaren af wanneer er in ons mooie durp nu eens iemand opstaat die alles wat er plaatsvindt een beetje coördineert.
De ene week is er geen zak te doen, behalve dan een wandeling door het Ruigeplaatbos, en de week erop is er van alles tegelijk! Zo ook de afgelopen week, het was gewoon topsport om alles af te rennen. Begin van de week ging nog, maar goed ook want mijn griep is nog niet geheel uit mijn lichaam vertrokken. Maar zo tegen het weekend was het allemaal één nest van voorvallen, recepties en feesten. Vrijdag kwam er een delegatie uit den Haag op het moment dat ons aller Erik Trinconi in de Zevensprong afscheid van ons nam. Terwijl dat gaande was moest er op de Sara Burgerhart ook het een en ander gebeuren, wat een planning! Zaterdag was het al niet veel handiger, een kunstenaarsmarkt op de Binnenban in de strijd met een groot feest in Tussenwater van het Bewoners Platform aldaar. Zaterdagavond stond de Flamingo bol van de vrolijkheden met een muziekspektakel en de zondag erop was er koopzondag op het Zeeltpleintje terwijl er alweer iets in de Flamingo was, maar dat liep anders want de muziek was met de muziek mee, kan beurn. Het is allemaal niet zo erg natuurlijk, het kan per slot nooit genoeg zijn, want rust roest. Probleem is echter dat je als redacteur dat allemaal op je bord krijgt en je er een prachtig diner van moet brouwen. Het is geen kunst van weinig iets te maken, vraag maar aan Ad Jansen, maar van veel iets normaals serveren is veel moeilijker. Toch is het wel goed gekomen hoor, want met veel nadenken, creativiteit en snel opschrijven wat je te binnenschiet kom je heel ver, daar heb je de horeca vakopleiding niet voor nodig. En zo heeft u toch weer heel wat te lezen deze week, en daar ging het om. Zelf ben ik nog even een nachtje naar Antwerpen geweest, dat is bij Dordrecht rechtdoor. Inmiddels rijden de politieagenten ook daar in auto's, weliswaar van een onduidelijk en ouderwets type, maar er zit een rond blauw pitje bovenop, net als hier in de zestiger jaren. We zagen een jongen op de hoek van, ja hoe komen ze er op, de 'Belgieallee' in Antwerpen en een onduidelijk steegje een meisje lastig vallen. Gelukkig hadden we op een andere hoek een paar agenten zien staan. Onmiddellijk schoten we deze mannen van de wet aan om het door te geven, want optreden was zeer gewenst. Op z'n Belgies antwoordden deze veldwachters, die daar rijkswachters heten, dat ze onmiddellijk actie gingen ondernemen. Tot onze stomme verbazing belden ze daarop met hun mobieltje het alarmnummer van de kid om een wagen te vragen! Wat fijn toch dat we hier in ons land politie hebben die anders werkt, al is dat in veel gevallen dan wel niet sneller, het geeft een betrouwbaarder indruk. Nee, Hoogvliet is zo gek nog niet, zeker als je het vergelijkt met Antwerpen. Wij klagen hier wel eens ( nou wel eens…..) over die kl… verkeersdrempels die ondertussen de stad hebben omgetoverd in een pokdalig gezicht. In Antwerpen is dat niet nodig want daar kun je gewoon niet harder rijden dan 20 km per uur want anders pleuren je ruiten er uit op die zogenaamde 'Belgse kasseien'. Dus wat klagen we eigenlijk over ons mooie Hoogvliet, hier halen ze oude huizen gewoon om, in dat grijze en grauwe Antwerpen laten de ze krotten gewoon staan en bouwen ze die om in besloten clubs, die trouwens wel gezellig zijn….oeps.
Toch altijd weer fijn om in Hoogvliet te zijn, ook al is het hier hollen of stilstaan. Misschien moet ik zelfs daar wel niet over mopperen, want juist dat maakt ons durppie zo aangenaam en boeiend!

Jan Koopmans

Waarden en normen

Wat een week zeg, ik voelde me meer een zombie dan een mens. Het begon al aan het begin van de week, een lichte pijn in de keel en een vervelende hoofdpijn die maar niet wilde wijken, zelfs niet met een halve doos paracetamolletjes. Het werd met de dag erger, kreeg koorts, verloor door al dat zweten mijn fraaie markante trekken in mijn gezicht en verder raakte ik ook geheel van de leg, of eigenlijk aan de leg. Ja mijn huisarts zal wel mompelen dat het mijn eigen schuld is omdat ik de griepprik weer eens niet ben komen halen in november vorig jaar, maar ja.
Ik zou op vrijdagmiddag meedoen aan een forumgesprek over normen en waarden van het CDA. Ik me helemaal ingeleefd, opgezocht in de van Dale wat normen ook alweer waren en me verder helemaal geprepareerd om klaar te zijn om op elke vraag een antwoord te geven. Maar naarmate de vrijdag dichterbij kwam werd mijn griep ook erger, op laatst ging zelfs het daglicht pijn aan mijn ogen doen en was eigenlijk op het punt aangekomen om maar kwijnend te bedde te blijven.
Op vrijdag ben ik over gegaan op plan B. Dozen vol met vitamine preparaten, een extra plaspil om de schadelijke sappen kwijt te raken, bruin brood met boerenkaas om de vezels krachtiger te maken en als geheime wapen een peukje minder roken bij de koffie. Maar nee hoor niets hielp, ik bleef een wrak dat zinkende was. Ik wilde eigenlijk toch wel graag naar de Aanbouw, waarom weet ik ook niet, maar iets zei me dat het goed zou zijn daar eens mijn visie te geven over normen en waarden. Maar zoals wel meer greep mijn kleine doch o zo sterke echtgenote in en meldde me af. Ik weende en trok me triest terug in het ledikant, dan maar gewoon uitzieken, je moet wat. Een bijkomt probleem was dat een van m'n collega's, die van die spinnen dus, ineens op vakantie moest. Ze had het al veel eerder meegedeeld maar als je zo vaak gaat dan heb je daar geen erg meer in natuurlijk. Dat betekende voor mij extra hard werken om de krant toch nog wat aanzien te geven, en dat met mijn griepkop!

Ja, J.d.P. en die jonge honden van de sport hebben zich ook wel uit de naad gewerkt hoor, maar toch werd het voor mij een hele opgaaf. Aad, onze p(r)(l)aatjesmaker had gelukkig wel netjes overal foto's van gemaakt dus ik had een makkie, er hoefde 'alleen' nog maar wat tekst bij. Gelukkig voelde ik me afgelopen zondag weer wat opknappen en kon ik er even flink tegenaan. Gelukkig maar want ik wilde ook nog graag mijn wekelijkse verhaaltje aan u kwijt.
Trouwens ik blijf het wel jammer vinden van die normen en waarden. Ik had zo graag willen zeggen dat het jammer is dat de opstaplicht voor jongeren in een volle bus of tram er niet meer is, want uit respect zal geen enkele jeugdige dat nog doen. Ik had ook zo graag willen zeggen dat niemand er op school slechter van is geworden als de leerraar met een meppende liniaal verkeerd gedrag afstrafte. Ook had ik willen zeggen dat de politieagenten weer het recht moeten krijgen een draai om de oren uit te delen. En ook had ik mijn mening willen geven over de behulpzaamheid die er bijna niet meer is. Wie helpt een oud vrouwtje nog oversteken of draagt haar veel te zware boodschappentas? Die enkeling die het nog wil doen wordt opgepakt omdat hij oude mensen laat schrikken, zijn dat de normen en waarden van 2003?
Het credo: 'zeggen wat je denkt en doen wat je zegt' valt bij mij dan ook niet echt goed. Uit respect zeg ik vaak niet tegen mensen wat ik over ze denk, ik respecteer ze dus. Dit credo nodigt naar mijn gevoel velen uit om hun eigen mening in elke omstandigheid door te drukken, ik hou daar niet van, geef mij maar meer het democratisch denken en doen. Ja ik weet het, ik vecht tegen windmolens, molens die je niet stil zet met een paar regels tekst. Toch is het jammer dat er veel verloren is gegaan aan respect, verdraagzaamheid, geduld en liefde voor elkaar, erg jammer……

Jan Koopmans

-------------

Mensen

Ik ben er volgens het geboorteregister zelf ook eentje maar eigenlijk vind ik mensen maar vreemde wezens. Als enige onder de levende wezens op deze aarde lopen we niet in ons eigen velletje rond maar verhullen onze lichamen met lappen stof die al dan niet van natuurlijke producten zijn vervaardigd.
Voor de gelovigen is dat het gevolg van een akkefietje in het bijbelse paradijs waar Adam en Eva iets met een slang hadden en daardoor werd het vijgenblad al snel gevormd tot schaamstreek bedekker. Als zoon van een prediker geloof ik daar natuurlijk ook wel in, maar nergens staat dat je dat generaties later nog moet doen. Maar de kleding is er om je warm te houden, een ander argument uit vele monden.
Maar dan begrijp ik weer niet dat we in de zomer, als de mussen van het dak vallen van de hitte, we niet allemaal als naturist over de Binnenban wandelen. Trouwens het is met die kleding toch een raar verhaal hoor. Je hebt mensen die een vermogen uitgeven aan een stukje lichaamsbedekking omdat het mooi moet zijn en het aanzien moet verhogen. Maar kijk je te lang naar zo'n fraai uitgedorst mens dan krijg je al ras te horen: 'Kijk naar je eige, heb ik iets van je an?' Ik denk dan zoiets van trek dan maar lorren of niks aan als je toch niet bekeken wilt worden.
Het gaat trouwens weer een risicozomer worden want het wordt warm en de damesmode schijnt weer zeer luchtig te worden, arme stratenmakers! Ja rare vogels de mens.
Maar ja we doen dan ook als mens ook al zolang we bestaan er alles aan ons afhankelijk te maken van dingen die we zelf uitvinden om ons onafhankelijk te maken. We hebben ooit het paard en wagen uitgevonden, maar ook de trein en de auto, waar zouden we nog komen zonder die dingen?
Hoe zouden we nog een lekker bakkie koffie kunnen drinken zonder gas en elektra? Trouwens hoe zouden we de koffieboon hier moeten krijgen zonder de stoomboot en het vliegtuig? Ver weg is dichtbij met de mobile telefoon, maar hoe ver ben je als het netwerk plat ligt? Ach dan ga je tv kijken of internetten, maar hoe doe je dat als ze niet werken? Even Apeldoorn bellen dan maar? Nee ook dat kan niet want de telefoon doet het niet en het beton bestaat niet dus er staat in Apeldoorn geen kantoorpand.
Wij maakten ons al zorgen toen de rekenmachientjes uit Japan hun intrede deden, 'dan verleer je om nog zelf te rekenen', werd er geroepen.
Maar dat rekenen hoef je niet meer te leren want dat doet dat ding, zo was het tegenargument. Ja dom natuurlijk, dat is zo………als alles normaal blijft. Het grappige, of eigenlijk trieste is dat we onszelf als mens overbodig maken, alles laten we voor ons doen door 'slimme' robots en computers. De tuin wordt door een computersysteem direct voorzien van water als het nodig is. Het aquarium heeft een voeder automaat en de temperatuur regelt zichzelf.
De containers in de haven rijden automatisch naar hun plekkie en schiettuig richt via de computer op hun doel. We zijn niet meer nodig voor de wereld maar slechts nog voor onszelf, want we willen het gewoon fijn hebben. Het denken laten we gewoon aan onze eigen vindingen over, hoeven we dat niet meer zelf te doen.
Als het zo doorgaat hoeven we niet meer te lopen, dus de benen kunnen verdwijnen, val je meteen een stuk af! Als het zo doorgaat kan 90% van de hersens uit je hoofd verdwijnen, is er ruimte voor een extra GSM, type inbouw.
De natuur regelt het allemaal, we zullen langzaam uitsterven, dat kan niet anders, onze taak zit er haast op. Nou ja niet helemaal natuurlijk, want we moeten als mensen wel voorkomen dat er bepaalde diersoorten uitsterven, want als we de natuur kunnen tegenwerken zullen we het niet laten!

Jan Koopmans