Week 16

Blakeren

Als u me de laatste jaren een beetje hebt kunnen volgen dan weet u dat ik te kampen heb met een chronisch probleem; mijn welvaartspoiler, of anders gezegd, mijn 'buikje'. Mijn eega is er wel aan gewent maar toch onderneemt ze zo nu en dan pogingen mij te weerhouden van al te onstuimige culinaire uitspattingen. Zelf is ze trouwens ook niet vies van iets lekkers hoor. Maar nu heeft ze na maanden van uitbroeden en informeren bij relaties op het gebied van uithongeren en creperen, me eindelijk weer zo gek gekregen mee te doen aan een dieet! Het is u vast wel bekend dat de meeste gezonde dingen niet te pruimen zijn en alles wat lekker is niet gezond is, maar dit dieet spant echt de kroon. Het begon vorige week maandag nog redelijk normaal, ik mocht een geroosterde boterham met een slablaadje als ontbijt. Nou ja wat heet normaal. Omdat we niet dagelijks met het laatste vernuft op het gebied van broodroosters omgaan werd die geroosterde boterham meer een soort houtskool maar dan anders. Het zwaar geblakerde deegproduct kreeg ik samen met het slablaadje binnen een half uur al naar binnen! De rest van het dieet bestaat voor een deel uit producten waarvan ik beslist niet onder de indruk ben, walgelijke tomaten en nog smeriger komkommers, je reinste veevoer! Ik mocht dan wel alternatieven, maar die waren er ook niet echt voorhanden, want een augurk op een beschuitje of honderd gram tartaar door je yoghurt is ook niet echt wat de gemiddelde chef kok zal aanprijzen. Een lichtpuntje in het dieet zijn de eieren, die komen een paar keer per week voorbij en maken het leven weer goed. Nu mag ik eigenlijk weer geen ei vanwege een andere kwaal maar ja je moet soms keuzes maken in het leven. Bovendien waren die eieren de laatste week zo'n beetje het enige wat ik aan echte voeding heb binnen gekregen. Ook weer niet helemaal waar want ik heb op donderdag nog iets van 100 gram tartaar mogen eten, wel zonder iets van smaak er aan maar ja, honger maakt rouwe bonen zoet he? En zo was ik dus vorige week vrijdag maar liefst vijf kilo afgevallen! Dat is voor iemand zoals ik toch wel een prestatie, al zeg ik het zelf, want u doet het vast niet. Maar er zit een leuke kant aan het dit dieet, je mag in het weekend 'normaal' eten. Dat weekend kwam dan ook net op tijd want ik begon wazig te kijken, mijn hoofd bonkte, ik viel in slaap terwijl ik niets deed en aan huwelijkse plichten dacht ik totaal niet meer. Dus werd het vrijdagnacht, direct na twaalf uur feest in huisje 'de geblakerde boterham'. Een heerlijk kaasje, een toastje, een borrelnootje en zelfs een neutje mocht weer. Nou was dat neutje het minst erge om te moeten missen, maar toch smaakte hij beter dan ooit. Het weekend was dus toch wel weer een genot hoor, lekker een bakkie bami en wat kan een boterham met kaas en mosterd toch een culinair hoogstandje zijn! Maar ja, zo'n weekend gaat voorbij en dus zit ik deze week weer als een suf konijn een slablaadje te eten en staat mijn vrouw weer boterhammen te verassen in onze keuken, dat gaat weer wat worden. Nog een geluk voor u als lezer dat ik dit verhaal steeds op zondag schrijf want dan ben ik tenminste goed doorvoed en niet al te chagrijnig, zodat ik nog een beetje humor in mijn epistel kan stoppen. Maar gelukkig mag je dit dieet maar drie weken doen want anders is het ongezond zegt mijn eega, die het hopelijk goed heeft bestudeerd. Ik zou dan volgens de statistieken vijftien kilo lichter zijn. Zou niet gek zijn want er mag natuurlijk best wel wat af. Toch was deze eerste week ondanks de schraalheid nog wel te doen. Het was zo wie zo een vreemde week want terwijl er elders in de wereld een beeldenstorm gaande was zat ik hier een kiwi leeg te lepelen en ik normaal gesproken niks moet hebben van al die gezonde dingen, geef mij maar een salami! Ik kijk alweer uit naar het weekend.

Jan Koopmans

Week 15

Geen ei

Wat moet je nou schrijven als Hoogvlieter die meestal probeert u op te vrolijken?
Irak is in oorlog, daar vallen vriend en vijand te prooi aan de dood en ellende. In Korea krijgen ze ook zin om de boel op stelten te zetten, in Afghanistan gaat het weer niet lekker, in Indonesië is het kommer en kwel, de dodelijke Sars infectie steekt overal zijn dodelijke kop op, de kippenziekte verspreidt zich almaar verder en bij ons gaan de huren 25 % omhoog.
Zo is er overal wel wat. Terwijl we ons hier druk maken om een 1 april grap vallen er elders in de wereld doden waar niemand zich zorg om maakt. Toch kan humor ook in deze barre tijden een geneesmiddel zijn. Want als je samen hebt gelachen en misschien ook wel samen hebt gehuild voel je een verbintenis. Samen huilen en lachen creëert een gevoel van samen één zijn, een gevoel van vredigheid en rust. Ik suggereer niet dat de 'coalitie' in Irak hun geweer maar terzijde moet leggen en de vijand met een mop moet benaderen om hem aan het lachen te maken, maar je kunt niet ontkennen dat het een stuk leuker zou worden. Maar ja, dat taaltje daar verstaat niemand en dus krijg je toch weer geen poot aan de grond.
Mensen hebben toch iets vreemds als het om talen gaat. Als je in dit land geen goed Nederlands spreekt ben je een buitenlander en daar moet je dus anders tegen doen, althans dat vinden sommigen. Gek genoeg eten Nederlanders het liefst wel een prakkie dat uit een ander land komt. De Chinees doet hier al jaren goede zaken, de Turken, Israëliërs, Marokkanen, Russen, de Fransen, en zelfs de Indonesische schotel doet het hier perfect! Dat ik zelf gek ben op de slierten die de Italiaan spaghetti noemt was ik nog vergeten te vermelden. Oorlog voeren is in mijn ogen nimmer goed, maar ook niet altijd vermijdbaar. Wij zijn ook ooit eens platgewalst door onze Oosterburen, ze brachten niks goeds mee en we zouden nu op school als voertaal Duits leren als we destijds niet waren geholpen door andere landen, waaronder de Engelsen en Amerikanen. Nee ik zeg niet dat daarom Amerika het recht heeft om ook andere landen te bevrijden van een ongewenste situatie, maar een beetje proberen na te denken over wat er zou zijn gebeurt als ze niets hadden gedaan kan geen kwaad.
Maar ja, ik ben geen strateeg, heb niks met geweld, ik was zelfs dienstweigeraar toen ik voor mijn nummer moest komen, en wapens mogen van mij allemaal de wereld uit, maar dat is een utopie natuurlijk. Vraag me alleen wel eens af waar de saamhorigheid is gebleven die we nog hadden in de tijd van de 'flower power' toen we nog riepen: 'Geef vrede een kans' en 'maak liefde, geen oorlog'. Natuurlijk, toen rollebolde je op de hooizolder met elke keer weer een andere 'partner', maar was dat niet toch achteraf wat gezonder dan een mes tussen je schouders krijgen?
Maar de oorlog is 'daar' en hier is het allemaal nog goed, tot dinsdag dan, want daarna hebben we geen ei meer bij ons ontbijt, wat een ramp! Je kunt overal wel humor aan toevoegen maar of het altijd goed uitpakt weet je maar nooit. Dat vanaf volgende week wellicht ook de wipkippen van de speelplaatsen in de stad moeten worden geruimd kun je wel roepen, maar maak je daar het probleem kleiner mee? De laatste die ik hoorde dat ook Pino uit Sesamstraat binnen moet blijven was wel aardig vond ik zelf, maar dat nu al een plan wordt gesmeed om de Genietroepen op grote schaal de torenhanen van de kerktorens te laten halen lijkt me wat overdreven. Trouwens ik zeg niks meer, voor je het weet krijg ik weer klachten van kerken en hun torens. Maar u ziet het, oorlog en rampspoed zetten ook aan tot humor.
Toch is het wel goed om naast het leuke ook mee te voelen met mensen zoals u en ik die niet meer rustig kunnen slapen omdat er elk moment een bom op hun huis kan vallen. Dan toch maar liever geen ei en wel een huurverhoging van 25%.

Jan Koopmans

Week 14

Koud water

Soms willen dingen gewoon niet gaan zoals je wenst. Het leven zit vol onverwachte dingen en gebeurtenissen, je kunt plannen wat je wilt, het gaat altijd anders. Maar afgelopen zondag spande zeker de kroon als het gaat om vreemde dingen die niet voorzien waren. Het begon al vroeg in de ochtend, we kwamen thuis van een gezellig 'avondje' visite bij vrienden, zo om een uur of zeven, de ochtendgloren waren al zichtbaar. De honden begroetten ons vrolijk, dat hebben ze van mij, en daarna begon ik de klokken allemaal een uur vooruit te zetten, dat moet want zomers schijnt dan het licht langer te schijnen. Het vaste ritueel, de honden aaien en dus handen wassen, ja want weet je veel wat die monsters allemaal weer hebben afgelebberd? We wonen in een modern huis dus hebben we cv, elektriciteit en ook nog warm water! Toch bleef het water angstig koud toen ik mijn handen wilde wassen. Maar goed, het was al erg laat en vroeg tegelijk, dus ik steeg samen met mijn eega te bedde, want wij waren moede en zouden daarna wel zien wat de oorzaak was.
De volgende ochtend, voor 'normale' mensen de middag, bleek echter niet alleen het warme water te ontbreken maar ook de centrale verwarming liet het grandioos afweten. Mijn eega, altijd kordaat en bereid zich op te offeren kroop meteen de zolder op en constateerde dat het aan de combiketel moest liggen, ja kom er maar eens op! Na wat gemompel over foutmeldingen in het display en het ontbreken van de gebruiksaanwijzing toog ze dapper naar de buren om hun gebruiksaanwijzing even te lenen. Eureka! Ze had het gevonden, er was een storing! Helaas was het een storing waarbij je echt een monteur moet laten komen. Geen probleem, we hadden een nummer en een telefoontoestel, dus wat kon er nog mis gaan? Nou beste lezers in Hoogvliet en omstreken, alles! De telefoon deed niets nada noppes! Geen van onze toestellen, en we hebben vier nummers, deed iets. Dan de GSM maar, die heb je toch uiteindelijk voor noodgevallen. Ik dacht even dat ik toch teveel had gedronken want ook die deed niets! Ogenblikkelijk onze jongste zoon gevraagd eens te kijken of het in de centrale kon zitten. En ja hoor, onze telefooncentrale moest even worden 'gereset' en toen deed hij het weer, alle lijnen waren weer bruikbaar. Gelukkig deed de centrale bij de storingsdienst der verwarmingen het wel want die verwees ons ongeveer achtmaal naar een ander nummer. Ondertussen begon ook spontaan de GSM weer te werken en nog spontaner bleek ineens dat de pc's bij ons boven aan gingen zonder opdracht! Ik kreeg ineens het vermoeden dat de Amerikanen toch met die supermagnetron aan de slag waren gegaan want zoveel technisch falen kan nooit toeval zijn. Gelukkig maakte een heel aardige meneer in de loop van de middag onze cv ketel weer, het was een kleinigheidje dat al vanaf de oplevering in het apparaat heeft moeten zitten, dus geen problemen meer na vijf jaar. Dat verder deze zondag het internet het liet afweten, de deurcamera dienst weigerde, de pc's om de haverklap vastliepen en ik maar geen inspiratie kreeg om deze column te schrijven zal dan toch wel toeval zijn geweest. Het is nu ik dit schrijf ondertussen maandagochtend drie uur, ik heb uit protest een lekkere neut ingeschonken want al doe ik het nooit, nu ben ik er echt aan toe! Ja en morgen is er weer een drukke dag op komst, dan gaat de trein weer rijden en moet ik mee om van alles te beleven en op te schrijven. Soms denk ik wel eens: 'Waarom ben ik niet gewoon tuinman geworden, lekker een beetje harken en als het regent schuilen in het prieeltje.' Maar de keerzijde van de medaille is ook mooi, lekker schrijven voor mensen die het nog willen lezen ook, wat is er mooier? Wel heb ik me nog eens extra gerealiseerd hoe hulpbehoevend we zijn zonder al die luxe van water, elektra, computers, verwarming en noem maar op, eigenlijk zijn we maar zielig, ja toch? Maar zoals u van mij kunt verwachten zet ik er weer een andere kant tegenaan: 'Wat moeten we gelukkig zijn dat we het allemaal hebben, er zijn mensen zat die nog niet eens koud water hebben om hun handen te wassen.'

Jan Koopmans

Week 13
Huilen dan?

Vorige week schreef ik op deze plaats dat ik soms moeite had om niet te lachen, nu krijg ik de neiging om te zeggen dat het huilen op dit moment velen nader zal staan dan het lachen.
Het is toch een oorlog geworden in Irak, het was wel te verwachten, maar je bleef hoop houden dat het op een andere manier ook opgelost zou kunnen worden. Of je het nu wel of niet eens bent met deze vorm van ontwapenen van een land dat schijnbaar gevaarlijke spullen maakt, is niet van belang, wel dat het vele levens kost van mensen die er part nog deel aan hebben. De militairen van de alliantie zijn vaak als vrijwilliger naar dit oorlogsgebied gegaan en hebben dus bewust gekozen eventueel doelwit te worden van de vijand. Voor de soldaten van heer Sadam en de bevolking van dat land ligt dat anders. De soldaten zijn verplicht hun land en leider te verdedigen, desnoods met hun leven als inzet. De bevolking, zo arm als Job, en die was erg arm, kan geen kant op, ze kunnen niet in hun Landrover springen en naar een ander land vertrekken om buiten schot te blijven, ze zijn gedwongen te bidden dat de 'intelligente bommen' inderdaad het verschil zien tussen een militair doel en hun woonkrot.
Ik weet dat ik niet de enige ben die over deze oorlog iets schrijft, maakt ook niet uit want wat je er ook over schrijft het helpt niet meer deze keer, de pen was even iets minder scherp dan het zwaard.
Ik heb meestal over alles wel een eigen mening, die heb ik in dit geval ook wel maar kan er niet echt achter staan omdat ik mijn mening moest baseren op informatie die onvolledig en vaag was. Heeft Sadam nu wel of niet van die teringzooi die de mensheid kan vernietigen? Is het waar dat hij hele dorpen heeft laten uitmoorden en de mensen in diepe putten met ongebluste kalk heeft laten gooien? En ook vraag ik me af of Bush echt wel zeker is dat dit allemaal zo is en of hij wel zijn best heeft gedaan het ook eerst met de pen op te lossen, of zou die man niet kunnen schrijven? Ik laat me enorm goed informeren door mensen die het denken te weten, oud politici, wetenschappers, militaire deskundigen en noem maar op, toch kom ik er niet uit. Feit is wel dat Sadam veel vervelende dingen heeft gedaan en mogelijk ook nog van plan is, en dus moet er wel wat gebeuren, maar of dat op de huidige wijze moet?
En juist omdat ik al deze onzekerheden nog heb over de hele kwestie kan ik niet zeggen of ik een voor of tegenstander ben van dit ingrijpen en ook kan ik dus niet uit volle overgave demonstreren. Wel voelde ik me schuldig toen ik afgelopen vrijdag een waanzinnige leuke party bezocht, die ik zelf had georganiseerd, terwijl er niet eens zo heel erg veel verder mensen werden neergeknald in naam van de vrede.
Wij kunnen eigenlijk niet anders dan demonstreren, wij hebben geen domme of intelligente bommen om ons ongenoegen kenbaar te maken, gelukkig maar. Maar ik denk dat demonstreren alleen, lang niet genoeg is om de vrede op deze wereld te brengen. Zolang we anders denkenden niet willen begrijpen en zolang we anders gedragenden niet accepteren zal er nimmer vrede komen. Een credo wat je veel hoort is: 'De wereld is van ons allemaal', maar laten we dat nou eens veranderen in 'De vrede is van ons allemaal', want dat lijkt me in deze trieste tijd een stuk belangrijker.

Jan Koopmans

Week 12

Niet lachen
Soms is het moeilijk je lach in te houden op momenten dat je met je 'normale' werk bezig bent.

U weet dat ik als schrijver van deze column gewoon mezelf mag en kan zijn, mijn mening mag dan gewoon in de krant, welk een voorrecht! Maar het merendeel van de dingen die ik schrijf moeten objectief zijn en mogen nimmer mijn eigen mening vertolken. Natuurlijk heb ik die wel, maar je kunt er niks mee in je artikel, je mag hem niet laten blijken, al zal de goede lezer er toch wel eens iets van bespeuren. Als je dan bij een actiegroep komt om hun verhaal aan te horen heb je er wel een mening over maar je kunt dat niet in de krant zetten, je moet objectief blijven, oef…….
Goed, ik ken dat spel al jaren en kan er goed mee om gaan, dus ik ga niet aan de zenuwpil of het Riagg als ik me in moet houden.
Maar soms maken mensen het me wel eens extra moeilijk. Zo ook deze week toen ik in een persbericht las dat Hoogvliet wel belangstelling heeft voor Santa Claus, u weet wel die omstreden sekskabouter, nee niet van Rien Poortvliet maar van een Amerikaanse kunstenaar. Mijn blik ging ogenblikkelijk naar de kalender maar ik zag dat 1 april nog wat te ver was dus moest het nog waar zijn ook!
Meteen Arnold van der Heijde gebeld, want hij is als 'cultuurpaus' toch wel de eerst verantwoordelijke.
Met gemengde gevoelens liet ik me door hem vertellen dat het echt waar is en dat hij deze zes meter hoge seizoensarbeider echt naar Hoogvliet wil halen. Ik werd er een beetje bedeest van en voelde me eigenlijk een beetje in de maling genomen, hoewel ik dat toch niet zou kunnen verwachten van Arnold, want die is immer serieus, geloof ik. Nu heb ik niks tegen kabouters en ook niet tegen buttpluggen, zolang ze maar niet te dicht bij mij komen, maar deze kabouter lijkt op een kerstman en die horen slechts in december rond te zwerven in onze regio. Ik vind een dergelijk beeld niet het hele jaar door passen in het openbaar. Een kerstboom met lichtjes zet je toch ook niet het hele jaar voor je deur neer? Onze Arnold repte maar over de kunstzinnige waarde en gaf uitleg over de functie van de bel en het 'kerstboompje' dat de kabouter in zijn hand draagt. Zelfs mijn grootouders zouden zien dat dit 'kerstboompje' veel te anatomisch gevormd is en meer lijkt op iets waar ik het niet over wil hebben, sterker nog ik wil er niet eens aan denken! En dan lijkt onze Arnold het Ruigeplaatbos op het oog te hebben als vaste woon en verblijfplaats voor deze kollos, want zelden was een kabouter zo groot. Ik maak me niet alleen ernstig zorg om het contrast tussen het bleke 'manneke' en de groene bomen, maar ook over het welzijn van de Schotse hooglanders die hier in den vreemde ineens ook nog een allochtoon met dildo moeten zien verschijnen. Nee ik heb echt niks tegen kunst, ik hou zelfs van kunst. De Miereneter van Calder heb ik me zelfs voor warmgelopen toen het er even op leek dat Rotterdam het ding wilde jatten, maar om nou te zeggen dat ik deze 'betonnen seksmaniak' smaakvol vind en hierheen wil halen? Nee, ik ben er niet kapot van, al mag het van mij wel natuurlijk, want Hoogvliet is toch een beetje anders dan anderen. Toch ga ik voortaan anders kijken naar onze portefeuillehouder Kunst en Cultuur, is hij nou echt zo naïef te denken dat het een kerstboom is, of neemt hij me toch in de maling? Ik hoop op het laatste.

Jan Koopmans

Feestweek

Elke week is voor mij een soort trein waar ik inspring en dan in sneltrein vaart langs allemaal pittoreske plaatjes sjees. Vorige week begon al meteen weer met een vergadering, veel gelul en het uiteindelijke resultaat horen we over een jaar of zo wel eens. Op woensdag was het even een feesie, Nanda Buitenman jubelde en kreeg een fijne receptie aangeboden op 'haar' Einstein Lyceum.
Natuurlijk was ik er ook want Nanda mocht ik altijd graag en ik wilde ook wel weer eens al die docenten van toen zien, jakkes wat zijn ze allemaal oud geworden zeg! Harrie de TOA, altijd al een beetje bijzonder mens geweest met zijn eeuwige nooit brandende pijp, kon het niet laten om zelfs tijdens de receptie proefjes met waxinelichtjes te doen, geheel buiten het protocol om. Iedereen was nog zo'n beetje het zelfde, wat ouder en grijzer maar verder nog gewoon de zelfde docenten die jaar in en jaar uit hetzelfde staan te verkondigen aan steeds weer andere leerlingen die vol ontroering naar hen luisteren.
Er waren naast een glunderende Nanda, die nu ook nog de Erasmusspeld mag dragen, talrijke lekkere hapjes en drankjes, het kon niet op, alleen niet voor mij want ik heb mijn vrouw plechtig beloofd slechts nog haar creaties tot me te nemen, dit vanwege mijn steeds maar verder ontwikkelende buik(je).
Ja en toen kwam de donderdag, ik had het die dag niet, ik was chagrijnig, niet geïnspireerd en ook al niet vrolijk, dus dat werd afzien voor mij en m'n omgeving.

Maar de vrijdag maakte het weer allemaal goed, we gingen 'benefieten' in de Kuip.
De Hoogvlietse Steppers hadden een feestje daar en ik was uitgenodigd, als Hoogvlieter van het jaar en omdat ik hier en daar een handje had geholpen. Gelukkig voor de organisatoren was ik daar zeker niet de enige, het stikte er van de mensen en dat was dus heel goed voor de zieke kinderen en hun wensen. Ja ik zie het, dat laatste rijmde, maar dat is geen toeval, ik heb soms ook wel eens 'dichterlijke' inspiraties hoor!
Maar even terug naar die zieke kinderen, want daar was het uiteindelijk allemaal voor.
Kinderen die ongeneeslijk ziek zijn en die door de Doe Een Wens stichting de kans krijgen hun misschien wel laatste wens te laten vervullen. Ik was echt geroerd toen ik zag dat zoveel mensen zich hebben ingezet om deze zielen te helpen. Ik wil dan ook graag nog even vanaf deze plaats allen, en dit keer noem ik hierbij geen namen, enorm

bedanken voor hun inzet, bijdragen en vooral positieve wil om anderen te helpen.
Naast de feestvreugde in de Kuip was het ook heerlijk om tussen de muziek door eens een praatje te maken met anderen. Hoewel een stevig gesprek vrijwel onmogelijk was tijdens de muzikale uitspattingen van al die topartiesten. En wat voel je je ineens oud als je René and his Aligators of de Maskers plotseling met die ouwe koppen op het podium ziet staan, die zijn potdorie net zo oud als ik! Gelukkig was ik niet de enige bejaarde daar. Onze oude deelraadsvoorzitter Hans Elemans was er ook met zijn Toos, net als zijn opvolger Kees van Pelt trouwens, maar die is weer een stuk jonger. Het was echt te gek, en geloof me ondanks mijn 'zeer hoge' leeftijd vond ik toch heel wat frisse aanstormende zangeresjes leuker dan Lee Towers, die uiteindelijk ook tot het bejaardenkoor zal moeten toetreden te zijner tijd.

Ja en toen kwam uiteindelijk ook de zaterdag in beeld, een dag vol geregel want mijn eega en ik wilden naar een sociëteit waar we weer eens onszelf konden zijn. Nee daar schrijf ik verder niks over want soms zijn er dingen die anderen niet begrijpen en dus praat je daar maar niet over. Maar het was enorm gezellig en het gaf me de inspiratie om samen met de anderen deze krant weer zinvol te vullen.

Jan Koopmans

Haute cuisine

Nu dacht u natuurlijk dat ik als geboren Overijsselaarse Hoogvlieter van het jaar wel aanhanger zal zijn van boerenkool met worst, maar mijn vrouw denkt daar heel anders over. Want ze heeft het weer! Werd ik jaren geleden al eens door mijn eega culinair verwent door een zogenaamd Montinaq dieet, nu heeft ze weer iets anders bedacht om te zorgen dat ik straks weer een lichaam heb dat gelijk staat aan dat van Rambo in zijn goede jaren.
Mijn eega heeft ervaringen in de catering, kan ze verder ook niks aan doen, en dus moet ze zo nu en dan haar 'fingerspitzen gevoel' een beetje op peil houden door urenlang met pannen, potten, wokken en pollepels in de keuken rond te zwaaien.

Laatst hadden we wat prominente bezoekers uit Brabant, dat is halverwege de Groene Kruisweg rechtsaf, en dus wilde ze een goeie beurt maken. Normaal krijgen we gewoon een bord met onduidelijke kost voor ons neus gekwakt maar dit keer moest het anders. Ze bleef al verdacht lang in de keuken hangen en mijn gasten en ik begonnen al aardig uithongeringverschijnselen te krijgen. Bijna hadden we de moed opgegeven en wilden we de chinees bellen toen ineens mijn 'lief' met een grote schaal binnen kwam lopen. We kregen allemaal een keurig bord voor den neus, normaal mogen die dingen niet eens de kast uit, en het bestek werd er netjes omheen gedrapeerd, de uitsloofster.
Maar er kwam meer, een grote schaal met salades en daaromheen allerlei garneringen, van takjes groen tot staafjes roze. Gelukkig was de hoofdmaaltijd een biefstuk van een bekende slager uit de buurt, dus het kon niet meer fout gaan. Ik kan niet anders zeggen dat het goed smaakte al had ik liever wat meer biefstuk gehad dan brokolie, taugé, peenhaar, selderij en van die kleine groene blommetjes die op bamzaai boompjes lijken.
Maar ach je hebt als man die maar net een ei kan koken nu eenmaal niks in te brengen. Het zou allemaal niet zo erg zijn als het was gebleven bij deze culinaire uitspatting van mijn Jootje, maar er kwam een vervolg op waarvan ik hoop dat het net als Montinaq weer overgaat. Ik krijg tegenwoordig geen prakkie meer maar een hoopje gegaard groenvoer a la Ad Jansen met een garnering van het type Braakhekke. Laatst had ze zelfs de boterhammen omgeven met slablaadjes en alweer die groene bamzaaiboompjes. Vorige week kreeg ik zelfs een kip met wanten aan geserveerd. U kent dat vast wel, van die witte gekartelde 'mofjes' over de poten van de overleden maar ernstig gegaarde kip.
Gelukkig waren die kippen nog niet aangetast door de vogelziekte dus ik loop niet het risico dat ik straks op de schutting van mijn tuin vliegoefeningen ga zitten houden. Maar ach wat klaag ik eigenlijk? Wij hebben lekker te eten, we kunnen zelfs kiezen tussen gewoon en haute cuisine, er zijn mensen die slechts kunnen kiezen tussen niks of bijna niks. Toch weet ik het nog niet, is dat haute cuisine gedoe nou wel of niet goed voor je gezondheid? Jootje, mijn eega dus, wil graag dat ik ook visueel geniet van mijn dagelijks portie 'gezondheid' maar ik heb het geprobeerd, een lekkere sorbet smaakt met de ogen dicht toch echt wel lekkerder dan een spruitje met een weelde aan opmaak. Gelukkig weet mijn vrouw dat ik komkommers, tomaten en spruitjes haat als de pest, dus de kans dat ik dat als garnering aantref is nihil, maar toch kijk ik tegenwoordig argwanend om het hoekie van de keuken, want je weet maar nooit met al die mode grillen en kookprogramma's op de tv. Ik heb niks tegen lunch tv, maar kan die Jansen nou niet eens gewoon een boterham met komijneblok kaas fabriceren?

Jan Koopmans

Boompje om

We zijn deze week een beetje in diepe treurnis. Zoals u weet woon ik, samen met vrouw, kinderen en een paar kalveren van honden in de prachtige wijk Tussenwater.
U kent het gebied vast nog wel uit de tijd dat u 'die weilanden' gebruikte als sluiproute.
Wij hebben een enorme tuin, ja dat kan ook nog in Hoogvliet, waar diverse groene spruitsels staan, zeker in de zomer. Goed het is nu wat kaler want de winter zit ons nog steeds op die hielen, maar het blijft toch een tuin met vele leuke facetten. De eerste koolmeesjes zijn alweer polshoogte wezen nemen om alvast een huisje uit te zoeken om straks eitjes in te leggen. De keus is groot want mijn eega spaart vogelhuisjes en zodoende kunnen de gevleugelde vriendjes altijd wel iets van hun gading vinden, zonder woonbon of loting zelfs!
De vijver ligt er wat troosteloos bij, geen leven meer in te vinden omdat vorig jaar zo'n stomme vogel op hoge stelten alle vis heeft opgevreten, de eikel!

Maar onze trots was toch wel de eucalyptusboom naast de vijver. Ik zei was, want hij is niet meer. Onze heerlijk ruikende eucalyptus leverancier hebben we moeten omhalen omdat hij de natuur afgelopen najaar niet heeft overleeft. We hebben hem een aantal jaren geleden samen nog gekocht bij het plaatselijke tuincentrum, ik kan me nog herinneren dat we onze teerling koesterden als een prins. De boom groeide ondanks zijn kromming onderaan toch op tot een fiere stam die trots ten hemel rees, zonder viagra nog wel! Jarenlang was hij onze trotse boom die zeker bij verkoudheid nuttig was want de eucalyptus rook heerlijk als je zijn blaadjes in een potje kookte.
Maar ja, voordat de winter begon kreeg een gemene storm, die niet eens was aangekondigd door Ed Aldus, vat op onze inmiddels zeven meter hoge boom en liet hem in het zand bijten. Mijn eega heel verdrietig, ik eigenlijk ook wel maar ja je laat dat niet merken he? We besloten om de boom weer overeind te zetten en dat lukte wonderwel. Veel touw en palen waren er nodig, maar hij stond weer! Het zag er weer goed uit, maar dat was schijn want vorige week bleek dat hij geen teken van leven meer gaf. Na spoedoverleg tussen mijn vrouw, de kinderen en ik werd besloten de arme ziel dan toch maar neer te halen. Nee beste Bomenridders, ik heb jullie niets gevraagd, dit was een kap uit humaniteit. Trouwens het was geen kappen, we hebben hem met kluit en al ontworteld, dat is dus anders.
Nu ligt onze trots in het zijpad naast het huis. We hebben er wat stekjes afgehaald in de hoop dat we nog nazaten van het geval krijgen, maar veel hoop is er niet.
Als het straks weer wat warmer wordt buiten dan gaan we hem in mootjes hakken want nu past hij niet in de GFT bak.

Zo ziet u maar dat de natuur eigenlijk maar wreed is, ze laten zomaar een boom omwaaien die in de groei van zijn leven was. Maak me wel een beetje zorg over of ik nu wel of niet een vergunning had moeten aanvragen voor dit omhalen van mijn eigen boom. Je weet maar nooit in dit land, je krijgt hier een hogere bekeuring voor een verkeersovertreding dan voor een inbraak dus kan het best zijn dat ik nog een flinke prent tegemoet kan zien. Maar wat geeft het, ik stuur de rekening dan wel naar Prins Bernhard, want die is lid van het WNF en dus tegen het onnodig leed onder de bomen.

Jan Koopmans

Wat een week

Een week geleden zat ik nog zwaar in de lappenmand met een griep van hier tot Tokio.
Gelukkig gaat het weer wat beter en ik ben zelfs weer de hort op geweest voor interviews, keutelpraatjes en zware recepties met hapjes en drankjes toe. Snel herstel was ook wenselijk want ik was vorige week zaterdag jarig en er zou heel wat visite komen, want iedereen wilde die ouwe kop natuurlijk wel eens zien.
Maar ja wat is oud? Je gaat je vanzelf weer heel jong voelen als je op visite komt bij mensen die nog veel langer getrouwd zijn dan dat jij oud bent. Heel knus en gezellig wonen de Hoogvlietse mevrouw en meneer Stroober nog steeds lekker samen, al 70 jaar! Erg gezellig bij hen thuis, nostalgische inrichting gecomplementeerd met een moderne pc, wat een leuke ervaring.
Ook was ik bij een viswinkel, nee niet eentje die vis verkoopt, maar eentje die visjes verkoopt, u weet wel voor in een aquarium. Mijn hart ging weer open, en dat terwijl destijds de chirurgen er handen vol werk aan hadden het weer dicht te krijgen. Wat zou ik graag weer een aquarium hebben, maar ja mijn eega liet me de keus: 'verhuizen of geen aquarium', ik blijf dus hier wonen.
Ja en toen kwam mijn verjaardag, tsjonge elk daar doen we er niks aan dus ook dit keer weer niet. Op de een of andere manier blijkt elk jaar weer dat 'er niks aan doen' meestal leidt tot een ontzettende opkomst van visite. Gelukkig was mijn Jootje er weer helemaal op voorbereid en had van alles in huis gehaald, van heerlijk helder…… tot garnalen cocktails.
Eerst de vrijdag, de dag voor het gebeuren zeg maar. De kids kwamen even kijken naar hun ouwe 'va' en moesten zo nodig even de van mijn eega gekregen hometrainer uitproberen. Op de een of andere manier keken ze me daarna allemaal aan met een blik van; 'je gaat op jou leeftijd toch niet meer sportief worden?' Zelf zou ik niet weten waarom, ben potdorie toch nog geen 70 jaar getrouwd! Maar op zo'n avond komen de verhalen los hè, je hoort nog eens wat. Elk jaar komen er ook meer kleinkinderen bij, terwijl we onze kinderen nooit hebben verteld hoe ze er aan moesten komen. Er staan er weer twee klaar om te werpen, in juni schijnen we weer meervoudig opa en oma te worden, of we nu willen of niet. Maar goed, om een uur of twaalf was de visite weer vertrokken, want je kunt het bij zo'n 'oud echtpaar' niet te laat maken natuurlijk, die gaan vroeg naar bed.
Maar op de dag 'des geboorte' kwamen vrienden en kennissen, die natuurlijk ook even flink de bloemetjes buiten wilden zetten. Het werd een zeer boeiende avond waarbij zeer opzwepende termen door de kamer vlogen, werkelijk een weldaad voor mensen op mijn leeftijd. Het was wel een beetje druk zodat we min of meer op elkaars lip zaten, maar ach dat heb je er graag voor over. Na heel wat hapjes en drankjes werd het steeds leuker en iedereen begon op eigen wijze de avond op te vullen met hun al of niet artistieke vaardigheden. Om een uur of vijf in de ochtend vertrok iedereen zo'n beetje, nog redelijk op tijd, want op mijn leeftijd ga je niet (meer) zo vroeg naar bed, ben je gek, ik ben nog geen 70 jaar getrouwd hoor!

Jan Koopmans


Tentakelding

Reeds eerde beloofde ik u wat meer te vertellen over mijn ervaringen tijdens de feestdagen vorig jaar. Normaal gaan we nooit ergens heen, we zitten het liefst maar lekker thuis, warm, knus, gezellig en het kost niks extra. Maar een paar vrienden vonden dat we maar eens bij hen een dagje moesten bivakkeren, we konden eventueel ook blijven slapen. Nou wij naar Bergen op Zoom, tsjonge wat is dat nog een eind zeg als je normaal nooit verder komt dan Rhoon. Jootje, mijn eega had haar leukste kleedje aan gedaan en ik was in stemmig zwart want dat past zo goed bij mijn sokken. Als verrassing hadden onze vrienden een avondje eten bij een 'Japanner' geregeld! Nu ben ik zelf van het type 'wat een boer niet kent dat vret tie nie', dus ik had al iets van o jee. Ooit hoorde ik wel eens iets over Pearl Harbor enzo dus echt op mijn gemak voelde ik me niet toen we gezamenlijk in kimono plaats namen om een soort van enorme bakplaat heen. Bijna kreeg ik een spontane broekloop toen er een Japanner binnen kwam met een soort riem om die voorzien was van messen, bijlen en andersoortige steek en snijwapens, maar goed dat de politie er niet was. Maar het bleek de kok te zijn die gedurende twee uur van alles in mootjes hakte en op de bakplaat bereidde tot het eetbaar was. Gewoon een stuk vis neerkwakken zoals Braakhekke altijd doet was er niet bij, de man had kennelijk in het circus gewerkt want alles vloog door de lucht en de messen zwaaiden vervaarlijk in het rond. Gelukkig kregen we na ruim twee uur een bolletje ijs met een lepeltje en ik dacht dat dat het wel was.
Helaas was dat niet juist door mij ingeschat want het bleek dat we nog maar net het voorgerecht op hadden gegeten. En ik had al last van een RSI arm omdat het restaurant, mogelijk vanuit bezuinigings oogpunt, geen bestek had en je dus twee stokjes kreeg waarmee je maar moest zien hoe je de voedselresten in je mond kreeg. Vanuit het niets dook weer zo'n Aziaat op met dit keer een kreeft of vier. Ik griezelde want al die tentakels en pootjes alsmede knipscharen deden me verlangen naar een boterham met pindakaas. De beestjes werden op de hete bakplaat gedeponeerd en alle tentakels kronkelden als een idioot. De kreeften lagen schaamteloos met hun kontjes omhoog op het vuur zodat hen al snel het schaamrood over het lichaam trok. De trotse kok stond ondertussen allerlei intieme dingen te doen met de diverse openingen in het zeebanket en ik genoot meer van de acrobatische kunsten van de kok dan van de gedachte dat ik straks dit beest moest oppeuzelen met twee zielige bamboestokjes. Op mijn bord lagen ook nog een paar reuzengarnalen (Gamba's) zielig in mijn richting te kijken, want het schijnt normaal te zijn dat het voedsel naar je kijkt terwijl je het wilt opeten. Ondertussen waren de kreeften knalrood en doordrenkt met allerhande geheime sapjes en stofjes. Trots schoot de kok met een zwier bij iedereen een kreeft op het bord en kregen we van een lieftallige Aziatische schone een soort fetisj gereedschap waarmee we de kreeft verder konden ontleden alvorens we met onze stokjes op avontuur gingen in het inwendige van deze ex oceaan bewoner. Nimmer heb ik zo'n strijd moeten leveren met mijn eten, probeer het maar eens met twee stokjes, die elke keer ook nog uit je vingers glijden, een kreeft oppeuzelen die naar je ligt te staren. Het is gelukt, dat wel. Het was echt een hele beleving die ik nimmer had willen missen want al met al blijkt zelfs een kreeft wel lekker te zijn, maar dat is een pot zure haring eigenlijk ook wel. Vrienden, bedankt, het was echt tof!

Jan Koopmans

Hoge Noren

Ik had er nooit zoveel mee, winter, koud, ijzel, nattigheid en noem maar op. Toch ben ik middenin een ijskoude winter geboren. Ik weet me nog te herinneren dat ik heel erg heb overwogen maar een paar later geboren te worden, maar ja, ik had toen niet veel te vertellen. Volgens verhalen was het in die winter, februari 1947 enorm koud en kil, er was zelfs een Elf Stedentocht die meer dan bar was. Niemand geloofd me als ik zeg dat ik me nog kan herinneren dat de sneeuw tot halverwege ons kamerraam stond!
Ja als kind heb ik natuurlijk best wel wat winterse vreugde gekend, sleetje rijden waarbij mijn zusje zich van mij als trekkende of duwende kracht moest opwerpen, en natuurlijk later het schaatsen. Ja schaatsen was voor ons, we zijn nu eenmaal van Friese afkomst, een 'must' dat moest je kennen anders telde je niet mee. Ik heb eerst nog, op zogenaamde 'klompsokken' van die houten dingen onder mijn voeten gehad, er zat een metalen mes in die er voor zorgde dat je plat op je bek terecht kwam als je iets fout deed. Maar zoals met alles leerde je uiteindelijk toch door vallen en opstaan schaatsen, zelfs ik! Ik kon het zelfs bijzonder goed, heb menigmaal in de Uithof in den Haag met de Nederlandse kernploeg mee getraind, al was ik daar zeker niet de beste, ik maakte wel evenveel rondjes, ze lieten er zelfs speciaal voor mij de verlichting langer branden.
Ik heb nu hoge Noren, met fraaie kalfslederen schoenen er op, dus had ik daar graag vorige week mijn kunnen op willen tonen aan het Hoogvlietse volk. Maar ja, tijd had ik er niet echt voor en ik was niet helemaal zeker dat het ijs al voldoende sterk zou zijn. Ik wilde zo graag aan mijn kleinkinderen laten zien dat opa heel behendig is op van die hoge, lange en vooral gladde glijijzers, jammer nou dat het niet kon doorgaan.
Nu gaat het weer dooien, dus voorlopig zit het er niet meer in.
Maar ach wat zeur ik, er zijn nog zoveel andere dingen te doen. Nee geen kerstboom dit jaar, we hebben er geen zin in en daarnaast hebben onze honden (kalven kun je beter zeggen) iets tegen dennebomen, de een krijgt er jeuk van en de ander denkt dat hij buiten is en tilt zijn poot al op bij de aanblik van het ballen- en slingerding.
We hebben nog overwogen om ons huis aan de buitenzijde te voorzien van lichtslangen enzo, maar al dat geklim en geklauter op gammele ladders zie ik niet zo zitten, ik ben ook geen achttien meer hoor, trouwens onze woonwijk Tussenwater is al rijkelijk verlicht door de jaarlijkse blikvangers aan de Groene Kruisweg kant.
Ik heb nu wat de krant betreft even een paar weekjes rust, week 52 en week 1 komt er geen krant dus kan ik het even 'rustig' aan doen, komt goed uit want ik heb het razend druk met heel veel andere dingen.
Zo ga ik eindelijk eens genieten van de 'eetbon' die ik van Joop van der Hor kreeg omdat ik Hoogvlieter van het jaar werd. Ik heb mijn vrouw beloofd dat ze mee mag, temeer omdat we ook nog eens onze zoveelste huwelijksdag moeten vieren, dan gun je ze toch wel een pleziertje?
Toch kan ik, ondanks alles, terug kijken op een jaar dat heel veel waarde heeft toegevoegd aan mijn leven, het bracht zowel vreugde als verdriet, maar vooral verrijking van het leven, want wat heb ik veel geleerd van mezelf, maar ook vooral van u allen!
Ik wil u dan ook graag vanaf deze plaats danken voor al uw reacties op mijn 'stukjes' en andere complimenten, ik had ze voor geen goud willen missen. Volgend jaar ga ik er weer voor, ik kan u niet missen en hopelijk blijft u me weer helemaal volgen in mijn soms vreemde maar dan weer duidelijke epistels.
Allen een waanzinnig bruisend en veilige jaarwisseling!
Jan.

Dag moe….

Vijfenvijftig jaar was ik soms eenzaam maar nooit alleen.
Altijd waren er de wijzende vingertjes, het soms ongenadige commentaar maar ook zo enorm vaak de lovende woorden en de trotse uitstraling.
Bij alles wat ik deed stond ze achter me, soms met trots en soms met verdriet, want ik ben nu eenmaal soms wat balorig. Mijn moeder, trots op al haar kinderen en kleinkinderen, een moeder die zo graag de kloek wilde zijn en het altijd beter wist.
Ook een moeder die zelf niets bespaard is gebleven, ze heeft een heel woelig leven gehad vol met heel veel tegenslag en slechts zo nu en dan wat vreugde.
Deze moeder, mijn moeder, is vertrokken op een verre reis, een reis naar daar waar ze graag wil zijn. Haar geloof in een hogere macht hield haar immer op de been.
Nooit heb ik iemand de laatste adem zien uitblazen, niet die van mijn lang geleden gestorven vader of mijn onlangs overleden broer, maar dit keer ben ik blij dat ik mijn moeder heb kunnen bijstaan tot aan haar vertrek naar haar Heiland. Ik heb gezien hoe aan een zwaar gevecht, was dat nu tegen de dood of tegen het leven, een zacht einde kwam, deze laatste ademtocht zal me eeuwig bij blijven.
Mijn moeder vond mijn columns vaak geweldig, maar ook soms keurde ze het af wat ik had geschreven, maar ach, ik had zoveel van haar dus ook de fouten.
Maar of ze nu goed of slecht waren maakte niet uit, iedereen om haar heen moest ze lezen, want haar zoon had het geschreven!
Ik schrijf dit met tranen in mijn ogen, ja ook ik ben gewoon een mens, ook ik ken emoties en verdriet, en dat heb ik.
Tussen het harde 'alles regelen' door kom je steeds weer tot de ontdekking dat je iets bent kwijtgeraakt waarvan je wist dat het ooit zou gebeuren, maar nooit is er een moment waarop het goed uitkomt, waren we maar onsterfelijk.
Ja ik kan soms de lolbroek uithangen, geeft ook niks maar alle dingen hebben een keerzijde, ik voel me een beetje de clown die huilt. Wij zullen haar missen, zeker mijn broers, zus, mijn Jootje en ik, maar ook de kleinkids, de buurtjes, haar kwek tantes in dagverblijven, al haar kennissen en vrienden waarvan we er in haar boekje naast haar telefoon zo veel van hebben gevonden.
Vandaag hebben we haar begraven op een lekker rustig plekje waar ze zo naar had verlangt. Haar eeuwige strijd om alles bijeen te houden en in de familie het centrale punt te zijn heeft ze lang vol gehouden, maar uiteindelijk heeft ze deze op moeten geven omdat haar Vader in de hemel haar nodig had voor nog belangrijker dingen.
Ja, ik treur en maakte toch deze column, gewoon omdat ze het me nooit had vergeven als ik het niet had gedaan.
Moe, ik ga door, als is het zonder jou heel anders en vast moeilijker, maar met alles wat ik van je geleerd heb zal het wel gaan lukken. Rust zacht.

Jan.